ΓIA ΤΗ ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

         Σωτηρίας Ιωαννίδου.

Στις 25 Μαρτίου όλος ο ελληνισμός γιορτάζει διπλά. Τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, της χαρμόσυνης δηλαδή αναγγελίας από τον αρχάγγελο Γαβριήλ προς τη  Παρθένο Μαρία ότι πρόκειται να γεννήσει τον Υιό του Θεού, αλλά και την εθνική μας γιορτή, τον ξεσηκωμό των Ελλήνων ενάντια στους Οθωμανούς Τούρκους.
Αν και οι πρώτες επαναστατικές κινήσεις ξεκίνησαν το Φεβρουάριο του 1821, καθιερώθηκε συμβολικά ο εορτασμός της επετείου να τελείται στις 25 Μαρτίου.

Πολλά από τα ηρωικά κατορθώματα που συγκλόνισαν την ελληνική και διεθνή κοινή γνώμη μας είναι γνωστά: Τριπολιτσά, Δερβενάκια, Αλαμάνα, Γραβιά, Μεσολόγγι και τόσα άλλα. Εξίσου γνωστοί και οι πρωταγωνιστές τους: Κολοκοτρώνης, Διάκος, Μπότσαρης, ο κατάλογος μακρύς και αιματοβαμμένος. Ωστόσο, αυτό που συχνά λησμονούμε είναι ότι στον εθνικό ξεσηκωμό του 1821 έλαβαν μέρος και γυναίκες, γυναίκες που τα ονόματά τους δεν τα διέσωσε η ιστορία ή τους αφιέρωσε μια απλή αναφορά. Γυναίκες που έδωσαν τα πάντα για την ελευθερία της πατρίδας μας, Ελληνίδες, οι οποίες πέθαναν στον αγώνα  για τη λευτεριά ή διέθεσαν την περιουσία τους για την επιτυχία της επανάστασης και πέθαναν φτωχές και αγνοημένες.

Οι γυναίκες και πριν από το 1821έδειξαν τη γενναιότητά τους και την αγάπη τους για την πατρίδα. Μεγαλωμένες στα σκληρά χρόνια της οθωμανικής κατοχής, αγωνίστηκαν ισάξια με τους άντρες, όταν το απαιτούσαν οι συνθήκες. Κορυφαίο παράδειγμα οι Σουλιώτισσες. Ο χορός του Ζαλόγγου, τις παραμονές των Χριστουγέννων του 1803, αποτελεί γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη της εποχής. Μία ομάδα από Σουλιώτισσες, για να μη συλληφθούν ζωντανές από τους Οθωμανούς που τις πολιορκούσαν στο Ζάλογγο, στήνουν κυκλικό χορό και στη συνέχεια ρίχνονται στον γκρεμό με τα παιδιά τους.

Το παράδειγμά τους θα ακολουθήσουν οι γυναίκες της Νάουσας. Το Φεβρουάριο του 1822 υψώθηκε στην πόλη η σημαία της επανάστασης και η Nάουσα αποτέλεσε εστία εξέγερσης, που, όμως, κατεστάλη τον Aπρίλιο της ίδιας χρονιάς. Τα γεγονότα της 22  Απριλίου του 1822 συνιστούν την κορυφαία πράξη ηρωισμού των Ναουσαίων. Εκείνη την ημέρα οι γυναίκες της μαρτυρικής πόλης προτίμησαν να ριχτούν μαζί με τα παιδιά τους στα ορμητικά νερά της Αράπιτσας, του ποταμού που διαρρέει την πόλη της Νάουσας, προκειμένου να μη σκλαβωθούν.

Μία, ακόμη, από τις ηρωικότερες στιγμές του αγώνα ήταν η πολιορκία και η έξοδος του Μεσολογγίου. Οι γυναίκες ήταν στο πλάι των πολεμιστών, καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιορκίας που κράτησε ένα χρόνο, αλλά και στην έξοδο, με τα παιδιά και τ’ άρματα στα χέρια. Με περίσσιο θάρρος στάθηκαν δίπλα στους άντρες για να τους συνοδεύσουν σ΄ αυτή την τελευταία ηρωική πορεία προς το θάνατο, όταν εξαντλημένοι από την πείνα και τις αρρώστιες αποφάσισαν αντί να παραδοθούν να διασχίσουν το εχθρικό στρατόπεδο.  Μια από τις γυναίκες του Μεσολογγίου ήταν και η Αλεφαντώ Ζάνα με καταγωγή από το Γαλαξίδι. Αψηφούσε τους κινδύνους, τις κακουχίες και τις στερήσεις. Εμψύχωνε τους άνδρες στον αγώνα και θυσίασε τη ζωή της για την πατρίδα. Εκτός από αγωνίστρια, ήταν σύζυγος και μητέρα.  Όταν έγινε η έξοδος, συνελήφθη μαζί με την κόρη της και για πολλά χρόνια είχε μαρτυρική ζωή στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, χωρίς να αρνηθεί την πίστη της. Λέγεται ότι Αλεφαντώ μετά από 43 χρόνια σκλαβιάς μπόρεσε να επιστρέψει στην ελεύθερη Ελλάδα το 1870.

Αυτές ήταν μόνο λίγες από τις πάμπολλες γυναίκες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τη λευτεριά, μιας και οι ιστορικοί της εποχής της επανάστασης απέφυγαν να ασχοληθούν διεξοδικότερα. Βλέπετε, οι γυναίκες τότε ζούσαν στη σκιά των ανδρών. Αυτό που ξέχασε η ιστορία, ας το αποκαταστήσουμε εμείς και ας θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα και τις άγνωστες σε εμάς ηρωίδες μάνες, συζύγους, κόρες, που δεν έκαναν τίποτα περισσότερο από αυτό που πρόσταζε η καρδιά τους και η συνείδησή τους. Με το απαράμιλλο θάρρος και τις θυσίες τους αποτελούν αξεπέραστα σύμβολα δυναμισμού και πατριωτισμού, που συνεχίζουν να μας εμπνέουν και να μας δείχνουν το δρόμο σε εθνικά κρίσιμες περιόδους.

https://www.youtube.com/watch?v=oby1ymFFDoo&feature=emb_logo